Traumatherapie
Als ervaringen uit het verleden je in de weg staan om jezelf te zijn.
Door het leven heen maken we verschillende dingen mee. De fijnste momenten zijn de momenten waarin we ons gelukkig voelen, op ons gemak, geliefd en erkend.
Maar er gebeuren ook dingen die ons doen wankelen. Die indruk op ons maken en langer duren om te verwerken. Een ingrijpende ervaring hoeft niet altijd tot een trauma te leiden, maar als jij merkt dat je niet (meer) jezelf bent, dan kan het zijn dat je nog iets uit het verleden te verwerken hebt.
Je kan de volgende dingen merken:
Dagelijkse bezigheden kosten meer moeite.
De normaalste dingen kosten meer energie en je vindt het moeilijk om de juiste prioriteiten te stellen. Alles lijkt even belangrijk.
Het gevoel de regie te hebben, mist.
Je ‘wordt geleefd’ en lijkt van de ene situatie in de andere te rollen. Je wilt graag controle hebben, maar als een hoofd op pootjes loop je rond, zonder echt te beseffen wat je eigenlijk aan het doen bent.
Emoties vind je lastig.
Het liefst duw je ze weg of leid je jezelf af. Maar van binnen bouwt er een druk op en soms wordt het je teveel. Dan kan je op de meest onhandige momenten ineens gaan huilen of boos worden over kleine dingen.
Je voelt je continu onrustig.
Het is alsof je continu opgejaagd wordt en je nooit echt helemaal tot rust komt. Niet alleen in je hoofd gaat het maar door, ook in je lichaam voel je veel onrust.
Trauma is de herinnering van gevaar of dreiging die in het hier en nu ervaren wordt.
Dit hoeft niet altijd een herinnering vanuit ons rationele geheugen te zijn; sommige ervaringen vergeten we weer. Vaker is het de impliciete herinnering vanuit het Autonoom Zenuwstelsel in ons lichaam.
Hieronder leg ik uit hoe dat zit.
Op de afbeelding zie je onze reactie op (mogelijk) dreiging of gevaar.
Dit gebeurt voor het grootste deel op onbewust niveau (instinctief) en is dus niet zozeer een rationeel proces, waarbij je heel bewust je keuzes afweegt. Je ziet zes stippen die zes stappen representeren in die reactie. Als al die stappen goed doorlopen zijn, kunnen we nare dingen meemaken zonder er een trauma aan over te houden.
Maar…
Als de reactie halverwege afgebroken wordt (dus niet afgemaakt), dan kan er trauma ontstaan. De ervaring wordt dan als een bevroren energie in je lichaam opgeslagen om je te beschermen tegen de pijn of onmacht van dat moment. Ook helpt dit om ervoor te zorgen dat je nog (relatief) goed kunt blijven functioneren.
Zolang die bevroren energie in je lichaam ligt opgeslagen, blijf je de dreiging (onbewust) ervaren in het hier en nu.
Ons Autonoom Zenuwstelsel is verantwoordelijk voor onze overleving.
In de vecht-/vluchtmodus zal het bepaalde lichaamsfuncties activeren (bijvoorbeeld hogere hartslag, sneller ademhalen en meer bloed naar de armen of benen sturen) en bij bevriezen (de staat van onbeweegelijkheid) bepaalde lichaamsfuncties uitschakelen (lagere hartslag, nauwelijks waarneembare ademhaling, spierspanning heel hoog of juist heel laag).
Of we vechten, vluchten of bevriezen is geen bewuste keuze, maar een biologisch proces en het ene is niet beter dan het andere!
Lees die laatste zin nog maar een keer…
Niet de gebeurtenis, maar onze innerlijke ervaring bepaalt
Of een ervaring te overweldigend is, is voor iedereen anders en afhankelijk van verschillende factoren. Het gaat dus niet om de gebeurtenis, maar om de innerlijke ervaring van die gebeurtenis.
Zo kan een gebeurtenis heftig zijn, zonder dat je er een trauma aan overhoudt. Aan de andere kant kan iets dat relatief onschuldig lijkt, wel een trauma veroorzaken.
Ook iets dat niet gebeurt, terwijl je dat wel verwacht of nodig hebt, kan trauma veroorzaken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het gemis van adequate steun, geborgenheid, liefde of zorg. Dit gebeurt, vaak ongemerkt en onbedoeld, veel in onze kindertijd (ontwikkelingstrauma) en daar bouwen we verschillende manieren omheen (overlevingsmechanismen) om hiermee om te gaan.
Het gevolg van trauma, is dat we uit contact raken met onze gevoelswereld. Zowel emotioneel als lichamelijk.
We sluiten ons af zodat we de pijn niet hoeven te voelen en als je erover nadenkt is dit eigenlijk een heel mooi systeem. Maar lange termijn wordt dit schadelijk voor de verbinding met jezelf en je omgeving. Zo raak je ook het contact met je eigen basisbehoefte kwijt en houd je het leven en je dierbaren uit zelfbescherming op afstand.
Het contact herstellen
Omdat ons Autonoom Zenuwstelsel zo betrokken is bij onze ervaringen, levert Lichaamsgerichte Therapie goede resultaten op als het gaat om de verwerking van trauma. Waar overweldiging (verlies van controle) de oorzaak van trauma is, bouwen we met Lichaamsgerichte Therapie in kleine stappen weer een gezonde relatie met het lichaam en je emoties op (terugkrijgen van controle). Daarna is er ruimte voor verwerking, vanuit een stevige basis.
We kunnen al beginnen met één sessie en per keer bekijken waar je behoefte ligt.
Dit is waar we aandacht aan geven:
- Overlevingsstrategiën verkennen
- Stress in goede banen leiden
- Signalen van het lichaam herkennen, voordat ze klachten worden
- Van gespannen ‘aan’ staan, naar ontspannen aanwezig zijn
- Onverwerkte ervaringen aandacht geven (ook als je de kenmerken herkent, maar op dit moment geen herinnering hebt aan een traumatische ervaring)
- Emoties toelaten
- Verbinding herstellen met jezelf en het leven
Dit zijn ervaringen van vrouwen die jou al voorgingen:
“In het begin was het voor mij een sprong in het diepe, maar al snel ervoer ik dat Anna met veel compassie op zoek gaat naar wat ik opdat moment nodig had. Hierdoor heb ik stappen kunnen maken in de heling van de fysieke verschijnselen van trauma. En daarmee ook in het mentale herstel van het trauma. Ik ben hierdoor van in mijn lichaam opgesloten zitten naar meer ontspanning gegaan. Ik ben nog niet klaar maar ik weet zeker dat er nog mooie stappen zullen volgen.” M.H.
“Voor mij kwam het coachtraject op het juiste moment. Het gaf mij weer een kans om een stap op de plaats te maken en echt te gaan kijken naar wat ik wil. Ik vond het erg waardevol en stap voor stap merk ik dat ik me steeds beter voel. Het is een goede opstap voor de rest van het jaar en van mijn leven om mij verder door te ontwikkelen.”
“Sinds we dat ongeluk uit mijn jeugd aandacht hebben gegeven, voel ik me niet meer zo schuldig als voorheen. Ik wist wel dat ik niks aan dat ongeluk kon doen, maar toch kon ik het schuldgevoel niet van me afschudden. Doordat we tijdens de therapie de handelingen lichamelijk herhaalden en ik kon doen wat ik had willen doen, kon het eindelijk ‘uit mijn systeem’. Nu voel ik me veel vrijer! Ook op andere vlakken voel ik me niet meer zo schuldig en spreek ik me meer uit. Zonder mijn excuses daarbij aan te bieden. Ik had vooraf echt niet gedacht dat ons traject zo zou lopen, maar ik word alleen maar blijer en dat komt door jou.”